Een gezin, een yogajuf en een groepsreis naar Vietnam’
Een gezin, een yogajuf en een groepsreis naar Vietnam’
Schiphol, zomer 2019,
Het is warm en druk bij de incheckbalie van de Emiratesvlucht E049 naar Dubai. Lange rijen mensen met hun bagage staan ongeduldig te wachten tot ze aan de beurt zijn. Mensen van allerlei nationaliteiten en in alle kleuren, soorten en maten. Zakenlieden, modellen, mensen die hun familie bezochten of gaan bezoeken en vakantiegangers op weg naar verre oosterse oorden. Net als ik…. en mijn gezin.
In de lange rij met mensen valt een gezin me op, waarom weet ik niet, maar ik volg het gezin een aantal minuten. Vader, moeder, zoon en dochter. De ouders beetje dezelfde leeftijd als mijn man en ik en de kinderen rond dezelfde leeftijd als mijn twee dochters van 16 en 20. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat mijn jongste dochter het gezin ook al een tijdje in de gaten houdt. Ze schuifelt tussen de koffers door wat dichter naar me toe en fluistert me toe: “ Nou, ik hoop toch niet dat die bij ons in de groep zitten. Wat een suf stel zeg! “Lijken me echt van die mensen die overal over gaan lopen zeiken”, voegt ze er nog met draaiende ogen aan toe. ‘Verwachting, oordeel op basis van de buitenkant, denkt mijn yogajuffenbrein’, maar ook ik heb vakantie, dus besteed niet teveel aandacht aan de opmerking van mijn jongste. We zien bij aankomst in Vietnam bij de lokale gids wel wie er in onze reisgroep zitten, daar ga ik me nu nog niet mee bezighouden.
We checken na een uurtje in de rij in, zijn wat bagage lichter, lopen door de douane en zijn klaar voor de lange reis naar Vietnam. Nog 2 uur wachten tot we kunnen boarden voor de eerste vlucht van een kleine 7 uur naar Dubai. Om de tijd wat te doden, drinken we wat en lopen we langs de taxfree shops….Overal om me heen zie ik mensen uit verveling driftig flesjes parfum leegspuiten in een ruimte waar je de geur niet eens meer kunt onderscheiden van de rest. Een ander stort zich op merkhorloges, sieraden of kleding die hier taxfree duurder zijn dan in de winkels buiten schiphol en vooral zie ik dat mensen haast hebben. ‘In het moment aanwezig zijn, begeerteloos zijn, niet meer tot je nemen dan je nodig hebt en vooral ook niets verspillen, denkt mijn yogajuffenbrein’, maar ook ik heb vakantie dus loop met mijn man mee om even in de vitrines te kijken bij de nieuwste ‘Rolex’ modellen.
We kunnen boarden…. Het ‘suffe’ gezin staat vlak voor ons en inmiddels heeft mijn oudste dochter ook het gezin gespot en samen met mijn jongste fluisteren ze me toe: ‘als ze maar niet bij ons in de buurt zitten……Precies in de rij voor ons zijn de vier stoelen bestemd voor het ‘suffe’ gezin. Het is middag en de stewardessen lopen rond met een hapje en een drankje. Mijn dochters nemen alles met een dankbare glimlach aan en storten zich op het entertainmentscherm voor zich…vanuit mijn ooghoeken zie ik dat het gezin voor ons nogal wat commentaar heeft op het eten en de stewardessen onnodig voor zich laten lopen. ‘Niet oordelen, inlevingsvermogen, compassie tonen. Misschien is het hun eerste vlucht, hebben ze alle vier dezelfde voedselallergie of gewoon dezelfde ‘vakantie-mopper-pet’ op, denkt mijn yogajuffenbrein’. Ook ik heb vakantie, neem nog een slokje van mijn rode wijn en verdiep me weer in mijn film.
Binnen een uur ligt het hele gezin bij ons op schoot! De stoelen in de uiterste stand naar achteren terwijl om ons heen zelfs de kleuters nog rondlopen. Bedtijd is het zelfs voor deze leeftijd nog niet. De ogen van mijn dochters en zelfs van mijn man die jaarlijks voor zijn werk toch heel wat vlieguren maakt schieten mijn kant op…. Alsof ik er wat aan kan doen! De yogajuf in mij zegt mijn dochters dat het maar een paar uur vliegen is en dat ze er niet teveel aandacht aan moeten besteden. Wat je aandacht geeft groeit immers en wat je niet wilt ontvangen kun je daar laten waar het is….
Tussenstop Dubai met vier uur wachten op de volgende zeven uur durende vlucht naar Hanoi, Vietnam.
Het is inmiddels nacht en dan is wachten op een harde stoel lang, maar we zijn positief, doen een spelletje en zijn op weg voor een mooie reis. Ik kijk om me heen, laat de geluiden tot me doordringen en geniet van het aanzicht van mensen die allemaal onderweg zijn…
Mijn jongste dochter vraagt of ik een extra vest in mijn tas heb, want ze heeft het koud. Nee, heb ik niet en het is inderdaad frisjes. Buiten is het nog 40 graden in Dubai ook al is het ver in de nacht, maar binnen staat de airco op standje Nederlandse herfsttemperatuur. Het ‘suffe’ gezin is alweer gespot…twee van de vier onder een heerlijk dekentje met het logo van de vliegmaatschappij! Mijn oudste heeft het ook gezien… “Mam?, Je moet die dekentjes toch gewoon inleveren vlak voor de landing?”. “ Ja schat!”, is mijn reactie. Tien minuten later mijn jongste:” Hebben die ‘suffen’ nou gewoon die dekentjes gejat?…..Mijn yogajuffenbrein begint inmiddels ook een beetje te haperen en ik betrap me op de gedachte: ze zijn niet alleen suf, maar ook nog brutaal…
Tijdens de tweede vlucht zit het gezin weer voor ons en inmiddels weet mijn intuïtie het zeker: met o.a.dit gezin voor ons gaat mijn gezin het de komende 17 dagen moeten doen. De stoelen zijn deze keer al binnen een half uur naar achteren en de stewardessen hebben het weer druk met ze. Ik kijk opzij en zie mijn ene dochter met een wijntje genieten van een leuke film op het scherm voor zich, terwijl de ander tegen haar pappa aan ligt te slapen….
De reis in Vietnam heeft vele indrukken achtergelaten. Lokale bevolking, oorlogshistorie, natuur, cultuur was indrukwekkend en enerverend. Ook het reizen in een groep met ‘suffen’, ‘zeikerds’, altijd vrolijke’,’ gezellige’, altijd aanwezige’, ‘altijd contact willen makende’, ‘ overal iets van vindende mensen’, ‘ slecht geklede’, ‘slecht ruikende ‘, ‘goed aansluitende en ‘anders denkenden’ heeft bijgedragen aan de reiservaring.
Mijn yogajuffenbrein had misschien vakantie, maar yoga is altijd in mij! Een zonnegroet bij het ontwaken om een nieuwe dag met nieuwe ervaringen te begroeten. Een meditatief momentje als ‘suffen’ me toch wellicht onbedoeld irriteerden, als gezinsleden me verantwoordelijk hielden voor iets dat niet aan de verwachting voldeed, of gewoon als mijn zintuigen een moment van rust nodig hadden.
Yoga leert me relativeren, in het moment aanwezig te zijn en mijn aandacht te richten op wat bijdraagt aan een positief gevoel. Ik ben me bewust dat iedereen zijn eigen reis maakt in dit aardse leven en Yoga leert me vooral compassie en empathie te hebben voor alles wat onderdeel is van dit universum….. ’suf’ of niet!
‘Een gezin, een yogajuf en een groepsreis naar Vietnam’
Filosofietoets
Zoe Rous, vierdejaars student
Yogadocentenopleiding Namonamah
28 augustus 2019
